Ik identificeer me met vrouwen met een stem zo hard als een vliegtuigmotor. Met vrouwen die druk gebaren. Met vrouwen die heel direct zijn, gepassioneerd, hartstochtelijk.

Met vrouwen die je dingen laten voelen tot in je tenen, met hun stemexplosies. Toch peinsde ik even toen ik de omschrijving van de stem van basketbalcoach Gaëlle Bouzin las bij de NOS. Hoe klinkt een vliegtuigmotor ook weer? Ik zocht het op, en luisterde naar een Boeing 747.

Een vol, grommend geluid dat in golven harder en hoger wordt. Het rolt over je heen, vult niet alleen je oren maar ook je buik, benen, heel je lijf. Het zou bijna fijn zijn om te horen als er niet een hoge piep in zat, waar je je oren liever voor sluit.

Niet voor niets lopen mensen op start- en landingsbanen met gehoorbescherming rond. Toen ik vervolgens naar Bouzin keek, de nieuwe hoofdcoach van de basketballers van de Landstede Hammers, zag ik geen spelers met gehoorbeschermers. Ook op de tribune van de hal in Zwolle waren alle oren onbedekt.

Toen ik naar haar luisterde concludeerde ik dat gehoorbescherming echt flauwekul zou zijn. Ik snap natuurlijk ook wel dat de vliegtuigmotor een metafoor is. Een metafoor voor een primeur in Zwolle.

De basketbalclub in mijn stad heeft de eerste vrouwelijke coach op het hoogste niveau mannenbasketbal in Nederland en België aangenomen. Hoewel het doodnormaal zou moeten zijn, en hoewel de voorzitter van de Hammers bij haar aanstelling voor de zomer zei dat het maar één dag mag gaan over het f.