Badmeester Gerben Dorresteijn (57) glijdt het water in, klapt in zijn handen. „Oké kanjers. Tijd om te zwaaien naar de papa’s en mama’s.

Die gaan leuke dingen doen!” In het bescheiden Walderveenbad, omsloten door een woonwijk in Loosdrecht, laten tien kinderen met kurkgordels om hun middel en bandjes om hun armen zich op de rand van het 25-meterbad zakken. Dorresteijns lage stem weerkaatst tegen de muren. Kikker, schaar, zwemmen maar Plons.

Ze liggen er al in, meteen aan de slag. Vrijdagochtend half negen. Het is dag zes van de snelcursus voor zwemdiploma A, waarin de kinderen – de jongste vier en de oudste acht – twaalf dagen lang zo’n vier uur per dag in het water liggen.

Normaliter worden de lessen verspreid over veertien dagen, maar vanwege het personeelstekort dat ook in deze sector speelt, is de cursus nog iets gecomprimeerder. In de zomervakantie zijn er overal in het land van dit soort cursussen. Kikker, schaar, potlood De stem van Dorresteijn galmt weer door het zwembad.

„Kikker”, „schaar” en „potlood” verwijzen naar de bewegingen. Al zolang hij zich kan herinneren doen ze het op deze manier. De diplomazwemmers beginnen de les steeds op hun rug.

In die positie is het makkelijker drijven en kunnen de kinderen de beenslag „automatiseren” , zegt Daphne Fokkinga, zwemlesmanager en dochter van zwemschoolhouder Rob Fokkinga. „Herhaling, daar gaat het om.” De meeste zwemscholen gaan ervan uit dat een kind in totaal zo’n zestig uur nodig.