‘Mooi”, zegt Martijn Wegman (68) als hij de wespennesten ziet. Gefascineerd loopt hij eropaf, niet gehinderd door de wespen die af en aan vliegen. Zijn beschermende kleding ligt nog in zijn busje.

„Nu doen ze nog niks hoor.” Dan, peinzend: „Dit zijn geen makkelijke nesten. Ik heb ze nog nooit zo gezien.

” Hij kijkt naar twee halve bollen, die tegen witte plastic zakken met isolatiemateriaal aan lijken geplakt. Meestal zitten nesten gewoon op een muur of plafond. De zakken liggen een stukje boven ooghoogte op een plank, in een schuur in Schipluiden, een dorp onder Delft.

Het ene nest is licht en houtkleurig – „cappuccino”, zegt Wegman – met een gemarmerd patroon. Het grootste is grijs, ook met dat gemarmerde. „Die grote is van de Duitse wesp.

Die andere is de gewone wesp.” „Oh!”, zegt timmerman Paul Hulisz, die Wegman had gevraagd om langs te komen. „Ik dacht precies andersom.

” Wegman, van oorsprong industrieel ontwerper, is wespenconsulent. Hij is bereid, voor 80 tot 150 euro, een wespennest te verplaatsen, zodat het volk ergens anders kan doorleven. Mensen zien wespen als „uitschot”, zegt hij.

„Veel mensen vinden het prima om ze dood te slaan”, anders dan bijvoorbeeld bijen en vlinders. „En als iedereen iets normaal vindt, ga ik er vragen bij stellen.” Er was al eens eerder een wespennest bij de werkplaats van Hulisz in Schipluiden, dat heeft hij toen laten verdelgen.

Dat was niet goed bevallen, zegt hij. „Dat gif zat overal.” D.