De Spaanse kunstenaar Salvador Dalí (1904-1989) was een kei in zelfpromotie, met zijn kenmerkende puntsnorretje, opengesperde ogen en dandy-verschijning. In de Franse film Daaaaaalí! claimt hij 150.000 interviews te hebben gegeven, wat best eens waar zou kunnen zijn.

Naast het koortsachtig produceren van droomachtige surrealistische schilderijen was hij ook filmmaker, zo deed hij de co-regie van twee surrealistische meesterwerken die tot de canon van de filmgeschiedenis behoren: Un chien andalou – met het beroemde beeld van een oog dat doorkliefd wordt door een scheermes – en L’age d’ôr . Films die hij samen met landgenoot Luis Buñuel maakte, niet toevallig ook de cineast die ooit op het idee kwam verschillende acteurs voor één rol te gebruiken. Dat idee wordt nu ad absurdum doorgevoerd in Daaaaaalí! , waarin zes acteurs gestalte geven aan de flamboyante Spanjaard.

Vandaar ook de zes a’s in de titel. Het is een film van Quentin Dupieux, een veelfilmer die net als Dalí en Buñuel niet vies is van surrealisme en absurdisme, wat soms goed uitpakt, soms minder. Dit is een van zijn mindere films, gebaseerd op één idee dat constant herhaald wordt: dat Dalí een aandachtsgeile narcist is met een opgeblazen ego ter grootte van Spanje.

Zullen er echt mensen geschokt zijn dat een icoon van zijn voetstuk wordt gehaald? Was Dalí in zijn leven al niet een wandelende zelfparodie? Dupieuxs film bevat desalniettemin een aantal pakkende scènes, zoals de ent.