Met een oliebol in de hand schuifel je door de waterkoude, kerstverlichte straten van Utrecht. Op weg naar weer een volgende kerk waar, alsof het niks is, een paar musici van wereldklasse zomaar steengoede kamermuziek spelen. In een bomvolle Geertekerk, onder écht kaarslicht, zit de koningin te rijk, omringd door muzikale vrienden, violist Janine Jansen, oprichter en artistiek leider van het Internationaal Kamermuziek Festival Utrecht.

Of ze zelf wel mee kon spelen op haar eigen festival bleef nog tot het laatst onzeker. Een ongelukkige uitglijder bezorgde haar vorige maand een polsblessure. Ze moest er verschillende recitals in binnen- en buitenland voor afzeggen, tot aan de New Yorkse Carnegie Hall aan toe.

Maar in Utrecht is er goed nieuws: ze spéélt! Niet alle geplande stukken, om overbelasting te voorkomen. Een aantal onderdelen is verschoven en in sommige concerten wordt Jansen (gedeeltelijk) vervangen. Vervangen klinkt bijna oneerbiedig, alsof je er tweederangsmusici voor terugkrijgt.

Dat is hier niet het geval: Janine Jansen nodigt sinds 2003 goede vrienden uit op haar kamermuziekfestival. Stuk voor stuk grote musici met een internationale carrière. Wíé er spelen is vaak meer leidend dan wát er precies gespeeld wordt.

Een rode draad qua muziekprogrammering heeft Jansen in al die jaren nooit gehad, vertelde ze vorig jaar in NRC . Als er dit jaar misschien toch een voorzichtig lichtrood kleurend draadje door het programmaweefsel loopt, dan is het de muziek.