Postpunk is een populair genre, maar postpunk is vooral een populair woord. Het klinkt lekker, dus dagelijks melden zich nieuwe kandidaten bij het postpunk-loket. En bijna iedereen wordt toegelaten tot de uitbundige, licht onaangepaste muziekfamilie.

Al willen sommige muzikanten er om die populariteit juist níét mee worden geassocieerd. Op de vraag hoe hun muziek zich laat omschrijven antwoordden de leden van het Rotterdamse Library Card: ‘Maakt niet uit, als het maar niet postpunk is.’ De naam postpunk omvat een grote greep aan stijlen en verschijningsvormen.

Maar er is één overeenkomst: postpunk wordt gespeeld door bands, er zijn (vooralsnog) geen postpunk-soloartiesten. En ook uiterlijk is er enige gelijkenis: muzikanten dragen kleding uit de vintage winkel, symmetrische of warrige kapsels. De grenzen tussen uitgesproken mannelijk en vrouwelijk vervagen.

‘Postpunk’ werd door de Britse auteur-journalist Jon Savage (bekend van het punkboek England’s Dreaming ) voor het eerst gebruikt in 1978. Toen al! De Sex Pistols bestonden gewoon nog, toch was er een aanduiding nodig voor groepen die net zo eigenwijs, maar ingewikkelder of maffer klonken dan de drie-akkoorden-schreeuwsongs van de punkbands. De benaming raakte destijds niet ingeburgerd.

In plaats daarvan werd elke paar jaar iets nieuws bedacht: new wave, no wave, postrock, punkrock. Postpunk is pas sinds begin ’00 in zwang. De naam is zo diffuus dat inmiddels honderden groepen er onder passen.

Ook lette.