Trauma’s, depressies, hechtingsproblemen: beschadigde ouders geven hun wonden door aan hun kroost. Die vicieuze cirkel probeert hoogleraar psychopathologie Bernet Elzinga met haar onderzoek te doorbreken. ‘Je jeugd bepaalt echt wel in grote mate wie je later wordt.

’ Onze journalist praat en eet een avond lang met een interessante gast in het Knokse restaurant Dunas van Edwin Menue en Fran Mertens. Deze week: hoogleraar psychopathologie Bernet Elzinga. Halfweg de lunch klettert er achter Bernet Elzinga plots een bord tegen de grond.

Het porselein raakt met veel misbaar de stenen vloer, maar, zo constateert de doctor in de psychologie meteen zonder zich om te draaien, er is niets gebroken. “Mooie metafoor voor ons gesprek, wel”, lacht ze. Elzinga is namelijk experte in de langetermijnimpact van trauma opgelopen in de jeugd, en in de rol van de ouders bij depressie bij adolescenten.

Ze is professor aan de Universiteit van Leiden en ontving vlak voor de zomer de Spinozapremie voor haar onderzoek, de hoogste Nederlandse wetenschappelijke onderscheiding. Het is met andere woorden een onderwerp dat weleens zwaar op de maag durft te vallen. Maar zelf ziet de Nederlandse dat niet zo en dus haalt ze glimlachend haar schouders op.

“Alles hoort bij het leven, de zon en de regen.” Uw onderzoek heeft geen invloed op uw wereldbeeld gehad? “Hm, ik ben nog steeds best optimistisch, denk ik. Nu, mijn eerste plan was architect worden, tot ik merkte dat je je daar toch wel aan er.