In Oslo ontrolt zich in juni een giga festival ter ere van ‘onze’ Jirí Kylián. D’r is nog niks, maar de trailer is er al wel. Daar hoor ik de choreograaf zeggen: „ We dance all our life, from the moment we are born until we die ”.

Klopt. Leven is bewegen, bewegen is dans. De dans van de geboorte is volmaakt, elke beweging is goed en goud.

We worden gelanceerd uit de moederschoot. Ons borstkastje verheft zich, we halen adem. Oogleden trillen, lippen maken een O.

We vouwen onze armen open, trekken onze knieën op. Ik wandel naar het Operahuset, daar zal het festival wonen. Wat is dat toch met moderne operagebouwen? Architecten gaan te gek, van de Elbphilarmonie in Hamburg tot het Opera House in Sydney, allemaal lichte waanzin.

En in Oslo? Ook. Het witmarmerbeklede Operahuset echoot met zijn hoeken en hellingen een enorme gletsjer. Het is een stralende plek, een uitgelezen landingsplaats voor engelen.

En dat komt goed uit. ‘Wings of Time’ zal het Kylián-festival heten. De tijd verstrijkt op vleugelslagen.

Veel mensen zien spoken. Jirí Kylián ziet engelen. Hij vangt ze in choreografieën met titels als Wings of Wax en Falling Angels , eigenlijk altijd.

Zijn engelen vliegen niet, ze zijn dansers en die doen wat dansers doen: ze provoceren de zwaartekracht. Ze zijn geen bijbelse engelen. Ze zijn niet hemels, en met ‘der wrake’ hebben ze niets te maken.

Wel met schreeuw en schrik. Ze verbeelden de mensen die sinds hun geboorte zijn blijven dansen. Dat v.