Werken, werken, werken. Het is niet alleen de mantra van de regering-De Wever, maar ook de hartenklop van een wezenlijke mentaliteitsverandering op links. Een logische evolutie of een bewijs van de verdere verrechtsing? Voor wie het nog niet goed begrepen heeft: de nieuwe federale regering wil zoveel mogelijk mensen aan het werk krijgen en dat zo lang mogelijk.

Van langdurig werklozen tot treinbegeleiders die vroeg met pensioen willen, voor iedereen geldt de slagzin van Arizona: sine labore nihil, niets zonder werk. Volgens premier Bart De Wever (N-VA) is dat het bindmiddel van zijn ploeg van Vlaams-nationalisten, Franstalige liberalen, christendemocraten en Vlaamse socialisten. ‘Wie in staat is om te werken moet aangemoedigd worden om dat te doen’, zei de eerste minister in zijn regeerverklaring.

‘Dat is niet alleen in het belang van de overheidsfinanciën. Maar vooral in het belang van die mensen zelf. Werk zorgt voor persoonlijke en financiële emancipatie, voor een sociaal netwerk en voor zingeving.

’ Het verklaart enkele ingrijpende maatregelen zoals de beperking van de werkloosheid in de tijd, de besparingen in de pensioenen en de afschaffing van het verbod op nachtarbeid. Is het vreemd dat een partij als Vooruit die logica onderschrijft? Toch niet. Als partij van de arbeid en de arbeider (zonder hoofdletters) dragen de socialisten het thema al sinds hun begindagen hoog in het vaandel.

Ze zetten mee hun schouders onder de welvaartsstaat. ‘Dit gaat terug naar .