Het was een zomer waarin je soms dacht: begint het aanzien van het land af te glijden, of zie ik het verkeerd? Er waren natuurlijk contra-indicaties: de benoeming van Mark Rutte bij de NAVO, de zege van Sifan Hassan in Parijs. Maar zelf noteerde ik vooral momenten waarop politici merkwaardig grote risico’s met de reputatie van het land namen. En dan heb ik het niet over de nieuwe premier die zich als marathonloper in de markt probeert te zetten.

Grote landen kijken naar binnen, kleine landen hebben daar te veel buitenland voor: het is hun eigenbelang rekening te houden met de wereld buiten de landsgrenzen. Zoals wijlen oud-premier Dries van Agt (1977-1981) ooit zei: Nederland is „maar een klein stipje op de aardbol”. Maar zeker sinds de laatste verkiezingen richt het land de blik strak naar binnen.

Het gaat vaak gepaard met een overspannen zelfvertrouwen: de aanname dat het de rest van de wereld niets aangaat wat hier allemaal wordt gezegd en gedaan. ‘Dat maken wij wel uit.’ Maar máken wij er ook wat van? Laat ik voorbeelden noemen.

Om te beginnen: de hernieuwde voordracht van Wopke Hoekstra voor de Europese Commissie. De Commissie heeft naar bekend érg veel leden , de meesten zijn buiten Brussel vooral in eigen land bekend omdat ze er vaak worden gezien als de Brusselse belangenbehartiger. Het doet ertoe wie ze zijn.

En Frans Timmermans mag ijdel en lichtgeraakt zijn, je kon hem wel om een boodschap sturen. Maar Hoekstra? Weinig politici zijn in zoveel Haagse f.