Het is wel iets raars van de mens, deze dan, dat je zo makkelijk genoeg krijgt van begrippen die je vaak leest, ongeacht het belang ervan. Ik bedoel niet dat ik niets meer wil lezen over de oorlog in Oekraïne of de spanningen in het Midden-Oosten, maar als ik de woorden ‘grensoverschrijdend gedrag’ lees dan mompel ik al snel in mezelf ‘zeker ook weer een angstcultuur’ en voel iets zuchterigs. Waarom is dat? Het is niet omdat ik het gedrag in kwestie eigenlijk wel prima vind, of omdat ik denk dat het niet bestaat.

Ik weet ook dat de meeste mensen die in een organisatie werken niet ten onrechte wel uitkijken om te klagen of iets naar buiten te brengen. Zeker als iemand, of meerdere iemanden de macht hebben om je je werk af te nemen, het oninteressant voor je te maken, er gedurig kritiek op te leveren, is men eerder geneigd tot duiken dan tot spreken. De afgelopen tijd las ik weer veel opinies over prinses Laurentien en haar al dan niet tolerabele gedragingen, zonder dat iemand ook maar wist te vertellen waar het nu eigenlijk precies om ging, maar er was natuurlijk weer wel een ‘angstcultuur’ ontstaan.

Zie je, nu zeg ik het alweer met zo’n stemmetje van ‘angstcultuur wat nou angstcultuur alles heet tegenwoordig maar angstcultuur’. Het heeft deels te maken met de oningevuldheid van zulke begrippen. Algemene beschrijvingen als ‘schelden en schreeuwen’ missen kracht.

Schelden en schreeuwen, ja dat is niet goed, denk je dan. Meer niet. Maar o wee als iemand t.