‘Wij zijn in niemands macht zolang het sterven in onze macht is.” Seneca schrijft in Brieven aan Lucilius laconiek over zelfmoord. Ziekte kan een reden zijn om te sterven, en ouderdom.

„Er is één reden waarom we niet over het leven mogen klagen: het houdt niemand vast. (..

.) Bevalt het je hier? Leef dan. Bevalt het je niet? Dan mag je terug naar waar je vandaan kwam.

” Ik denk vaak aan Seneca als ik lees over euthanasie bij psychisch lijden. In deze krant werd onlangs betoogd dat psychiaters daarover een eenduidig oordeel moeten hebben voor ze naar buiten treden. Maar een publieke discussie hoort bij de oordeelsvorming, en daarin moeten vooral de stemmen van degenen met een doodswens worden gehoord.

Zelfmoord was lang taboe. In verschillende Europese landen werden zelfmoordenaars in de Middeleeuwen na hun dood alsnog gestraft (hun lichamen werden bijvoorbeeld aan de galg gehangen zodat de vogels ze konden opeten). In Engeland was zelfmoord strafbaar tot 1961, hier tot in de zeventiende eeuw.

In onze tijd lijkt de discussie over de zelfgekozen dood en hulp daarbij vooral een medisch-meetbare zaak terwijl hij over fundamentele menselijke vragen gaat. Deze discussie interesseert me om twee redenen. Als iemand die zelf op verschillende momenten in het leven suïcidaal is geweest weet ik hoe belangrijk het is om erover te praten.

Veel mensen vinden dat te zwaar, er zijn ook niet veel vriendschappen die het kunnen dragen. Dat is begrijpelijk, maar praten schept ruimte �.