Frida, onze dochter, is jarig. Ze is nu ‘echt’ vier. In haar beleving is ze dat al sinds zaterdag, toen vierden we het.

Deze ochtend geen echt feestje meer, maar wel een pannenkoekenontbijt (die ze ook gaat uitdelen op de opvang, twee vliegen in één klap). Na de gebruikelijke „doe nou je schoenen aan” en „waar zijn je handschoenen?”, lukt het weer om de jarige en haar broer op tijd af te leveren op de opvang en op school. En ik fiets door naar Huis van de Wijk ’t Klooster op Rotterdam-Zuid, waar we repeteren voor The City She Loves Me .

Het is het derde deel van een drieluik over de dynamiek tussen jongeren en volwassenen. Voor mij gaat dit deel over de ingewikkelde zoektocht naar een gelijkwaardig gesprek in ongelijkwaardige relaties. Bijvoorbeeld in participatieprojecten van de gemeente, maar ook in de overlegjes met de kinderen over wat we gaan doen.

Als dat gesprek geen enkele invloed heeft op de uitkomst, waarom voer je het dan? Dit is de laatste repetitieweek en sinds gisteren heb ik het idee dat we haast hebben. Bij elke voorstelling overvalt dat me weer. Wekenlang zijn er gevoelsmatig zeeën van tijd en ineens weet ik niet meer hoe ik alles gedaan ga krijgen.

Dus doe ik einde middag nog een bespreking met de decorontwerper tijdens de zwemles van Marius, onze zoon. Vroeger had ik een hekel aan die ouders die niet volledig toegewijd zaten te kijken. Die mate van toewijding houd je niet vol, na een jaar zwemles en met een première over een week.

.. �.