Voor heel wat kleine buurtscholen is het knokken om de poorten open te houden. Op 1 september zijn er weer enkele die daar niet in slagen, tot groot verdriet van de ouders. ‘De kindjes werden hier nog met tractor en kar opgehaald door de boer.

’ “Heel Liezele stond deze ochtend op zijn kop”, vertelt Heidi Van Assche (57), kleuterjuf in de lokale buurtschool. De reden? Een verhaal in Het Laatste Nieuws dat de school vermeldde in een lijstje van vijf die in september de boeken sluiten. In zekere zin klopt dat ook: het officiële instellingsnummer is geschrapt.

“We sluiten ons aan bij de basisschool van Lippelo als tweede vestiging. Aan onze werking verandert in feite niks.” Dat de emoties even door de straten van het kleine dorp in Puurs-Sint-Amands gierden, zegt iets over de maatschappelijke waarde van zo’n kleine buurtschool.

“Je moet er zelf in groot geworden zijn om dat helemaal te snappen”, zegt Van Assche. De schoolpoort is voor haar een kruispunt van kleine gesprekjes en grote vriendschappen. “En wij als personeel kennen zowel de kinderen als de ouders door en door.

Als een kleuter in mijn klas met iets zit dan heb ik dat meteen gezien. Die geborgenheid is eigen aan onze werking.” Geborgenheid is een woord dat vaak terugkeert bij kleinschalige scholen, en zo zijn er best wat in Vlaanderen, tonen cijfers van het Departement Onderwijs.

Ongeveer één op de vijf scholen telt minder dan honderd leerlingen, zo’n driehonderd vestigingen (8 procent) te.