Stel je voor dat je op een ochtend ontwaakt in een ziekenhuisbed. Je weet niet hoe je daar beland bent. Van jouw arm loopt een katheter naar die van een voor jou onbekende man.

Hij blijkt een belangrijke violist te zijn met een dodelijke nieraandoening. Zijn entourage heeft na onderzoek geconcludeerd dat jouw bloed het enige ter wereld is dat hem kan helpen. Het ziekenhuispersoneel zegt: ‘Het spijt ons, dit heeft de Orde van Muziekliefhebbers gedaan.

We wisten ook niet dat u niet ingestemd had, maar nu is het zo, en als we nu de katheter verwijderen, dan zouden we hem doden. Dat kunnen we niet maken. Elke persoon heeft een recht op leven.

’Zou het verkeerd zijn als je de katheter toch verwijdert? Je zou je wellicht bezwaard voelen, maar in deze situatie zou niemand zeggen dat je de verplichting hebt om in dat ziekenhuisbed te blijven. Al in 1971 vroeg de filosofe Judith Jarvis Thomson waarom sommige mensen dan wel menen dat vrouwen de verplichting hebben om hun zwangerschap te voldragen. We rijden ons vast in een discussie die helemaal niet relevant is.

In Nederland, een van de meest progressieve landen als het over abortus gaat, stelt Caroline van der Plas (BBB) dat abortus gaat om ‘het afbreken van ongeboren leven’ dat ‘bescherming verdient’. In België heeft de nieuwe regering beloofd de huidige termijn van 12 weken voor legale abortus te verlengen, maar Sammy Mahdi (CD&V) noemt langer dan 14 weken ‘onbespreekbaar’ en Marijke Dillen (Vlaams Belang) zegt dat.