De elektrische fiets van BRUZZ-columniste Kathleen Peters is gestolen. 'Brussel komt gewoon na tien mooie, probleemloze jaren zijn tol eisen', schrijft ze in een nieuwe column. Mijn fiets is gestolen.

Mijn trouwe stalen ros, versterkt met een elektrisch motortje dat me de afgelopen zeven maanden steevast de heuvel van de Botanique op duwde, staat niet meer op zijn vaste plek: het fietsnietje, schuin tegenover mijn appartement in Sint-Joost. In eerste instantie, toen ik de lege plek zag, was ik vooral verbouwereerd. Niet zozeer om de fiets zelf, want aan materiële zaken hecht ik me niet snel.

Het is meer de gedachte aan de momenten die ik ermee beleefde. Elektrisch fietsen is – als je het mij vraagt – dé manier om je vlot, makkelijk en snel door Brussel te bewegen. (Deelfietsen zullen het gemis tijdelijk verzachten.

) Ik woon al tien jaar in Brussel, en het is de allereerste keer dat mij dit overkomt. Er is – op een zak chips na – nog nooit iets van mij gestolen. En die zak chips – zoutsmaak – werd eigenlijk niet echt gestolen, maar gewoon uit mijn handen gegrist toen ik terugkwam van een fuif: er kwam een man om een euro bedelen, maar omdat ik niets kon geven, greep hij naar het eerste het beste.

Vervelend, maar het kan de zielige dronkaard maar gesmaakt hebben. Maar mijn fiets? Voor dat geld had ik verdorie veel chips kunnen kopen. Ik moet eerlijk toegeven dat ik het tien jaar geleden, bij de verhuizing naar de hoofdstad, veel erger had verwacht.

Brussel heeft.