Hoe voelde u zich de afgelopen dagen, te midden van alle politieke turbulenties? Als dat een gevoel van verwarring was, mag u zich gelukkig prijzen. Want er is iets aan de hand. Zelden werden er zulke heftige, hyperbole emoties geuit door en over wereldleiders, en zelden waren die emoties zo eendimensionaal en plat.

‘Verwarring’ is in dat licht een parel van emotionele gelaagdheid en diepgang. Want het aantal publiek geuite sentimenten was eigenlijk op drie vingers te tellen. 1) Leiders zijn ‘woest’: Trump was ‘woest’ op leden van zijn partij.

De Europese landen waren ‘woest’ op Trump. Yesilgöz was woest op Faber. 2) Leiders zijn ‘kil’: NRC weidde een heel artikel aan het feit dat AfD-leider Weidel altijd al zo’n ‘koele kikker’ was geweest’.

Faber was ‘onaangedaan’. En Merz was ‘arrogant en elitair’ . 3) Of ze zijn ‘geschokt’ dan wel ‘verontwaardigd’, inclusief bijbehorende tranen van frustratie (bij Christoph Heusgen, de voorzitter van de Veiligheidsconferentie in München).

De emotionele staalkaart is verschrompeld tot een drietal armoedige schakeringen, die elkaar ook onderling lijken te neutraliseren. Als de één woest is, toept de ander eroverheen met nog meer razernij. Als de één moet huilen, vindt de ander (Musk) dat pathethisch.

Of, op z’n talkshow-Hollands: er moet niet zo worden ‘gejankt’ (Jort Kelder). Voor tussenvormen, nuances, ambivalenties is op de markt van aandacht en ophef geen plek meer. En dat is .