Deze zomer liet BRUZZ zich rondleiden in eigen stad. Onder haar paraplu ontmoette Marjon Udo de afgelopen tijd gidsen met elk een eigen invalshoek. Maar, Udo is zelf ook stadsgids.

Zij concludeert dat Brussel nood heeft aan goede verhalenvertellers, want die maken de stad toegankelijk en begrijpbaar. Sinds een paar jaar kun je me in de stad tegenkomen met een groep mensen in mijn kielzog. Al snel had ik door dat een goede gidsbeurt uit meer bestaat dan vertellen hoe vaak Manneken Pis gestolen is - vijf keer, trouwens.

Er wordt in de eerste plaats verwacht dat ik een verhaal vertel dat boeit en feitelijk correct is. De bezoekers gaan er ook vanuit dat ik de stad ken als mijn broekzak, zodat ik de route aan hun noden en wensen aanpas. Daarnaast hopen ze dat ik hen toegang geef tot plekken die zonder mij voor hen gesloten zouden blijven.

Brussel is een ontoegankelijke stad. Althans, zo ervaren sommigen dat toch. Vanwege de omvang, de vooroordelen over veiligheid, de onduidelijkheid over welke taal te spreken, maar misschien vooral omdat het ongekend terrein is.

Al vaak hoorde ik iemand zeggen: "Ik kom hier al jaren elke dag langs en deze muurschildering had ik nog nooit gezien." Zelfs voor wie de stad denkt te kennen is Brussel terra incognita. En zoals het spreekwoord luidt: onbekend maakt onbemind.

“De gidsen zijn de verhalenvertellers van Brussel," zei iemand me. Wij nemen de taak op ons om die vreemde stad te ontsluiten aan toeristen, Belgen maar ook Brusselaars. Dat doen .