‘AAAAAAAAAAHHHH!!!!” Het heet niet voor niets screamo: schelle geschreeuwde vocalen zijn vaste prik. Het is geen grunt, de donkere metalbrul die dieper uit de borst komt. Een scream zit hoger in het strottenhoofd, klinkt minder bruut en krachtig, eerder wanhopig.

Angst, onzekerheid, rouw: alles kun je erin kwijt. Overstuurde gitaren en hectische, drums vol tempowisselingen zijn de screamo-standaard, hoewel er ook bands zijn die meer gebruik maken van synthesizers of meer ballads maken dan uptempo nummers. Van origine is screamo principieel ongelikt (of, zoals sommigen zouden zeggen, ‘slecht geproduceerd’).

Tuurlijk, bands die in kelders speelden voor misschien dertig man hadden ook geen geld, voor dure studio’s en producers maar een fancy opname past ook niet bij het DIY-ethos van de punkscene, waar screamo vandaan komt. In tegenstelling tot voorganger hardcore punk is de politieke boodschap bij screamo vaker impliciet; in persoonlijke verhalen schuilt geregeld een breder maatschappelijk thema. Neem ‘saved’ van awakebutstillinbed, het soloproject van de Californische Shannon Taylor: „ You left for the army and I never saw you again ”, zingt ze, opbouwend naar een hopeloze schreeuw: „ ’til I broke down at your funeral ”.

Een lied over rouw, maar ook een illustratie van de gevolgen van de Amerikaanse oorlogsindustrie. In de jaren negentig ontstond screamo in Amerika vanuit de hardcore punkscene. Deze nieuwe bands wilden meer experimenteren met dynamiek e.