Toen ik in 2020 mijn review van de remake van Trials of Mana afsloot , schreef ik: “weinig reeksen verdienen een moderne voortzetting (inclusief verhaal en ronde personages) meer dan de Mana-reeks”. Met Visions of Mana levert Square Enix precies dat. Wat ik daar bij had moeten specificeren, was dat het verhaal ook goed geschreven of op z’n minst coherent moest zijn.

Visions of Mana speelt, net als Trials of Mana, uitstekend. Het speelt zelfs zo fijn dat het lastig is om je controller neer te leggen. Helaas is het verhaal, dat weliswaar complexer en meer aanwezig is dan dat van eerdere games, zo dom geschreven dat het afbreuk doet aan de rest van de ervaring.

Gek genoeg begint de plot van Vision of Mana erg sterk. Je speelt hier Val: een zogenaamde soul guard die de taak heeft een gezelschap van menselijke offers naar de heilige manaboom te brengen. Eenmaal daar zouden zij zich voor de alwetende managodin moeten neerleggen.

Alle acht grote vestigingen in de wereld zijn namelijk gezegend door een specifiek element als water, vuur, licht of duisternis - maar daar staat wel iets tegenover. De elementals, schattige kleine belichamingen van die elementen, benoemen elke vier jaar een dorpeling die vervolgens als ‘alm’ zijn of haar ziel mag opofferen. Het bovenstaande klinkt grimmig, maar vrijwel niemand in de game ervaart het zo.

Het wordt als een enorme eer gezien om jezelf op te mogen offeren. Op zich is dat een logisch cultureel fenomeen: door te doen alsof het iets moo.