Strange Darling groeide in de VS uit tot een critic’s darling . Regisseur JT Mollner geeft inderdaad een verfrissende draai aan het slashergenre, maar zijn goocheltruc klinkt ook hol. JT Mollner Een jonge vrouw (Willa Fitzgerald) probeert in blinde paniek te ontkomen aan een woeste seriemoordenaar (Kyle Gallner).

Hij hanteert een reusachtig geweer, zij rent hulpeloos door het bos. Kat en muis, helder. Of is er meer aan de hand? Regisseur/scenarist JT Mollner maakt van meet af aan duidelijk dat alles in Strange Darling een beetje anders zal verlopen dan we gewend zijn.

“Een thriller in zes hoofdstukken”, verschijnt in het begin op het scherm. Waarna Mollner plagerig van wal steekt met hoofdstuk drie. De kijker midden in de actie droppen, nieuw is het natuurlijk niet – een veelgebruikte variant is die waarin een personage zich tot de kijker richt met de woorden: “Je vraagt je misschien af hoe ik hier ben terechtgekomen”, waarna de film de doldwaze weg tot dat punt reconstrueert.

Maar Mollner gaat verder, verhakselt zijn tijdlijn alsof hij Nolan en Tarantino een poepje wil laten ruiken, en zet de kijker daarmee voortdurend op het verkeerde been. Het is die narratieve acrobatie die van Strange Darling een bescheiden hype maakte in Amerika. Mollner houdt zijn kaarten dicht tegen de borst, en legt er met elk nieuw hoofdstuk eentje op tafel.

Net als in een spannend pokerspel kan de situatie daarmee telkens volledig keren. Je valt van de ene verbazing in de andere, niets .