Het heeft wel wat weg van een jamsessie, zoals cellist Nicolas Altstaedt en luitspeler Thomas Dunford donderdagavond op het podium zitten in de Grote Zaal van het Amsterdamse Muziekgebouw aan ’t IJ. Al tokkelend lijmt Dunford barokke cellostukken aan Parijse mijmeringen van een paar eeuwen later. Vanaf de eerste noot is het je vergapen geblazen.

Met zijn cello als een viola da gamba tussen de benen geklemd suist Altstaedt met vederlichte stokacrobatiek door een sonate van de Duitse barokcomponist Johann Paul von Westhoff, die het klingelen van kerkklokken nabootst. In de vaart der virtuositeit gaat het ook wel eens mis: in Le Tourbillon , een snarenwervelwind van Frankrijks gambagrootmeester Marin Marais, grijpt Altstaedt er een paar keer flink naast. Maar dat ben je weer vergeten als ze na Duparc en Satie aankomen bij Paul McCartneys Blackbird : zachtjes strijkend, tokkelend én zingend krijgt het duo de zaal doodstil.

Zo komen er in het eerste kwartier van deze tiende editie van de Cello Biënnale Amsterdam al heel wat smaken cellomuziek voorbij. Tien dagen lang, tot en met 10 november, is dit cellobuffet aan het IJ geopend met een keur aan wereldcellisten, gloednieuwe stukken en muzikale combinaties waarmee je je spreekwoordelijke bord wilt volscheppen. Op deze openingsavond proeven we verder voor met Cello Octet Amsterdam.

Dat gonst sonoor in de fluisterzachte fluittonen en mystieke harmonieën in Arvo Pärts Silouan’s Song . Dan breekt Theo Loevendies Ibérica l.