In de laatste middagzon licht de rommelige façade van de lange Bismarckstrasse in Berlijn nog even op. De auto’s vormen een lang en ronkend lint, maar wie de moeite neemt om linksaf te wandelen, belandt plotseling aan de verstilde oevers van een pittoresk meer. „Dat is Berlijn”, glimlacht violiste Lisa Batiashvili (45), „een wereld vol van verrassingen, alsof hier vijf of meer steden op één plek zijn samengesmolten.

” Tegenover het Lietzenseepark heeft ze in de huiskamerkroeg op een straathoek een tafel aan het raam gevonden. Na twintig jaar in het statige München woont Batiashvili nu in deze labyrintische lappendeken. „Berlijn ademt vrijheid”, zegt ze.

„Als kind groeide ik op onder de communistische Sovjet-dictatuur. Dus wie mij vraagt om geluk te omschrijven, zal ik antwoorden dat vrijheid daarvan een wezenlijk bestanddeel is.” Begin jaren negentig – ze was twaalf – ontvluchtte Batiashvili met haar ouders hun thuisland Georgië dat na het uiteenvallen van het Oostblok afkoerste op een burgeroorlog.

Op de eerste nacht van de driedaagse treinreis naar Moskou werd het gezin beroofd. De ‘mazzel’ was dat de dieven hun paspoorten en vliegtickets ongemoeid lieten, waardoor het berooide drietal toch kon doorreizen naar Hamburg. Daar stond het bestaan vanaf dat moment in het teken van het muzikale talent van de kleine Lisa, een belofte die ze al snel wist in te lossen.

Vier jaar na de vlucht brak ze door met een tweede prijs bij het Sibelius Vioolco.