Muhammad Ali moest twee van zijn meest memorabele gevechten nog leveren, tegen George Foreman en Joe Frazier, toen tv-maker Ruud ter Weijden de Amerikaanse bokser in 1973 thuis in Cherry Hill (New Jersey) opzocht en een hele dag volgde. In zijn woning in Naarden-Vesting toont Ter Weijden (84) op zijn iPad fragmenten uit de reportage die hij toen maakte over de sportman. Een opgewekte Ali die op zijn witte Steinway-piano de boogiewoogie ten beste geeft en die voor de camera zijn eenjarige zoontje leert lopen.

Vrijwel alle bokskenners waren ervan overtuigd dat Ali met zijn leven speelde toen hij op woensdag 30 oktober 1974 in Afrika in de ring stapte met wereldkampioen George Foreman. „Ik ook”, zegt Ter Weijden. „Ik had begin ’73 gezien hoe Foreman na anderhalve ronde wereldkampioen Frazier had onttroond – en dat was geen kinderachtige jongen.

Maar hij was kansloos als een pingpongbal, en ging zes keer neer. Zulk grof geweld..

.” Een mokerslag van de 25-jarige Foreman zou de zeven jaar oudere Ali fataal kunnen worden, was alom de vrees. ‘Ik weet hoe je Foreman kunt stoppen’, schreef de Britse journalist Hugh McIlvanney, ‘maar dat vergt drie dagen bombarderen en daarna moet je de infanterie erop afsturen.

’ Maar na veel klappen te hebben geïncasseerd én ontweken won Ali. In de achtste ronde sloeg hij Foreman tegen het canvas. En zo heroverde Ali de wereldtitel die hem in 1967 was ontnomen toen hij, tijdens de Vietnam-oorlog, weigerde in militaire dienst te .