De wekelijkse biljartavond in Arti. We spelen op een ouderwets biljart, zonder gaten, de variant tien over rood: de witte bal met stip moet via de rode bal de andere witte bal raken. Na acht succesvolle stoten moet de negende carambole via drie banden.

En de tiende moet via een losse band. Ulli Jessurun d’Oliveira mag als oudste lid van acquit. In de slotpartij staan we allemaal op negen caramboles.

Inmiddels ligt de bal met stip midden op het laken, de rode bal rechts boven, de tweede witte bal vastgeklemd in de hoek links onder. Een onmogelijke bal dus, maar mijn keu weet beter. Door een raar contra-effect via de lange band raakt de stootbal de rode bal aan de linkerzijde en gaat vervolgens tergend langzaam op zoek naar zijn witte broer in de hoek.

Met een nauwelijks hoorbaar plofje komt het tweetal bij elkaar. De tiende over rood, mijn week kan niet meer stuk. Stilte voor de storm, die pas om 16 uur zal losbarsten, én voor het stormachtige programma van de komende dagen.

Ik benut de dag om de roman Black-out van Frans Thomése uit te lezen: een stemactrice van kleur veroorzaakt een dodelijk ongeval in villadorp Blankendaal, wat een enorme consternatie veroorzaakt in het overwegend witte ‘reservaat’. Genadeloos portretteert Thomése de bewoners achter hun ijzeren hekken en veiligheidscamera’s. Rijke mensen hebben het niet gemakkelijk, zeker niet als er emoties in het geding zijn.

Maar rouw en verdriet kunnen bestreden worden met een uitbundige begrafenis, voor i.