Vorige week kreeg Roermond een nieuwe bisschop, maar de Munsterkerk staat onbewogen in de zon. Alles is hier al eerder gebeurd; zie ook de prominente aanwezigheid van de tombe van het dertiende-eeuwse gravenpaar Gerard III van Gelre en Margaretha van Brabant. Al tijdens hun leven werd er ook een paar kilometer noordoostelijk van de kerk gewoond, in de nederzetting Maasniel.

Die is allang opgeslokt door de grote broer, maar in de „Wij zijn Maasniel”- stickers op het straatboekenkastje leeft het dorp voort. Robuust kastje trouwens, van buiten en wat de inhoud betreft. Bill Clinton en Sandro Veronesi moeten wachten, want een plankje lager staat Nergens in Afrika , een net geen dertig jaar oude autobiografische roman van de Duitse schrijfster Stefanie Zweig (1932-2014), vertaald door Dik Linthout.

Zweig stuurt ons meteen van Maasniel naar het Keniase Rongai en van 2024 terug naar 1938. Daar tuimelen we in de gierende paniek van Walter Redlich, een uit Breslau gevluchte Jood die onderdak op een aftandse boerderij heeft gevonden. Hij schrijft zijn in Duitsland achtergebleven vrouw Jettel dat zij hem zo snel mogelijk moet volgen – met hun dochtertje.

Lastig, want thuis had hij haar onder druk gezet om gewoon af te wachten wat het naziregime in de praktijk zou betekenen. „Ik weet dat ik me heb gedragen als een kip zonder kop, maar nu moet je mij vertrouwen.” Er volgt een lange rij warrige instructies: over de noodzaak van een koelkast, een petroleumlamp en twee klamboes (ge.