Sander Vanmaercke staat in deze bijdrage stil bij het belang van de christelijke vastenperiode, die vandaag begint. ‘In een wereld die steeds vluchtiger wordt, kan de Vasten ons dwingen om even halt te houden en kan deze periode ook helpen om gemeenschapsgevoel op te bouwen, zoals we steevast ook zien gebeuren tijdens de Ramadan.’Afgelopen week begon de Ramadan.

Wie het nieuws een beetje volgt kan daar niet naast kijken. Ook in ons land is de aandacht voor de periode van vasten bij moslims groot. En dat is ongetwijfeld niet onterecht.

De Ramadan verbindt mensen. Overal worden Iftars georganiseerd, zowel in besloten als in publieke context. Hoewel ze een overduidelijk religieuze betekenis hebben, sluiten de laatste jaren ook meer en meer niet-moslims aan bij die Iftars.

Gewoon omdat ze het eens meegemaakt willen hebben. Heel wat mensen proberen dan zelfs eens een dagje mee te vasten. Puur uit sympathie.

Waar veel minder aandacht voor is in deze periode, is de Veertigdagentijd die morgen start en dus grofweg gelijkloopt met de Ramadan dit jaar. Als er al over gesproken wordt, is dat eerder op een stiefmoederlijke manier. “Daar doet toch niemand nog aan mee”.

Cijfers over het aantal mensen dat meedoet aan de christelijke Veertigdagentijd zijn er niet, maar het idee dat niemand in ons land eraan participeert is natuurlijk onzinnig. Om nog maar te zwijgen over het belang ervan op wereldniveau. Maar ja, ongetwijfeld neemt het aantal actieve deelnemers af in ons land.

Net als.