Vlaanderen lijkt vandaag kritiekloos mee aan te schuiven bij de militaire industrie, gedreven door economische belangen, terwijl werknemers opnieuw dreigen te worden gereduceerd tot pionnen in een groter spel, stelt Miranda Ulens algemeen secretaris Vlaams ABVV.Vlaanderen was ooit oorlogsmoe. De loopgraven in de Westhoek doorploegden niet alleen de bodem, maar ook het Vlaamse gemoed.

“Nooit meer oorlog” was geen holle slogan, maar een eed. Gezworen door mensen die de oorlog kenden, die hem in hun botten voelden. De Vlaamse Beweging kwam niet alleen voort uit de strijd voor taalrechten, maar ook uit afkeer van het bloedvergieten.

Ik ben geen Vlaams-nationaliste, dat had u al kunnen raden. Ik bid niet, ik kus geen Vlaamse vaandels, maar ik ken de geschiedenis van de Westhoek. We kennen de verhalen van soldaten die niet wisten waarom ze vochten.

“Nooit meer oorlog” was ooit een moreel kompas, een ankerpunt voor generaties die wisten wat oorlog betekent. Maar dat was vroeger.Vlaams militarismeVandaag klinkt een ander geluid.

Voka wil een Vlaams militair verhaal. Defensieminister Theo Francken trekt met werkgevers op pad om te kijken waar Vlaanderen kan meeliften op de miljarden die Europa in defensie pompt. Premier Bart De Wever roept op om via Euorpa meer te investeren in kernwapens.

Vlaams minister-president Matthias Diependaele werkt aan een Vlaams defensieplan. De ommekeer is duidelijk. Oorlogskritiek en humanisme hebben plaatsgemaakt voor economische argumenten.

“We.