Laatst vond ik een nooit gebruikte agenda voor het nu bijna afgelopen jaar. Aangeschaft voor mijn vrouw toen we nog optimistisch genoeg waren om te veronderstellen dat ze er iets aan kon hebben. Niets dus.

Ook kwam er een verzoek binnen van de Stichting Museumkaart om haar kaart voor 2025 te verlengen. Ik besefte toen dat ze haar kaart voor 2024 niet één keer gebruikt had. We gingen vroeger vaak naar de film.

Soms overweeg ik om haar weer eens mee te nemen, maar ik durf het niet goed uit angst dat de film te veel somberheid en geweld zal bevatten. Het moet een beetje vrolijke film zijn, een kinderfilm misschien? Lachen doet ze nog steeds graag, het is alsof haar gevoel voor humor onbeschadigd is, ze reageert alert op komische stembuigingen en grimassen. Ik herinner me weer hoe uitbundig ze moest lachen om Hans Teeuwen op tv, enkele jaren geleden toen de diagnose dementie al gesteld was.

Maar een normaal gesprek voeren lukt niet meer. De mededeling die je doet lijkt aanvankelijk nog wel tot haar door te dringen, maar vervolgens haalt ze er één woordje uit waar ze op voortborduurt, ook al heeft het niets met de kern van je boodschap te maken. Als je bijvoorbeeld vertelt dat de minister over zijn woorden struikelde, bestaat de kans dat ze langdurig over de slordige struiken aan de overkant van de weg begint.

Praten wordt het wisselen van onbegrijpelijkheden. Toch moet je ermee doorgaan omdat elke vorm van contact voorkomt dat ze te veel wegzakt in lethargie. Maar je moet.