‘Als ik nog een keer hoor dat woorden ertoe doen”, hoorde ik laatst grommen, „dan pak ik mijn geweer.” Er zit een element van verhulling in dat mantra, want hoewel het lijkt te verwijzen naar een vorm van objectiviteit, vaak blijkt uit de inhoud dat de spreker vindt dat een bepaalde visie op de realiteit onvoldoende doorklinkt in de woorden. Stukjes maatschappelijk debat verengen zich tot twisten om woordgebruik, het plakken van etiketten of dat juist niet doen.

Intussen legt iemands woordkeuze wel degelijk gewicht in de schaal en dat geldt zeker voor NRC : journalisten zijn nu eenmaal kooplui, werkzaam in de woordenbranche. En daar wordt de krant op afgerekend. Dat bleek vorige week bij de Hitlergroet van Elon Musk.

(Dit met excuses aan degenen die bij dit onderwerp naar een vuurwapen tasten omdat de ontwikkelingen in de Verenigde Staten zoveel ingrijpender zijn dan dat gebaar.) NRC publiceerde de ochtend nadien een kort artikel, Musk stak zijn rechterarm in de lucht. Was het een Hitlergroet? (22/1).

Daarin stond uitgelegd waarom het armgebaar van Musk tijdens een toespraak voor aanhangers van Donald Trump „verdraaid veel leek” op een Hitlergroet, maar er stond niet dat het een Hitlergroet was . Het argument was dat we geen inzicht hadden in het Muskse innerlijk en dus niet zeker weten wat hij met zijn gebaar over wilde brengen. Er waren lezers die dat zagen als een bagatellisering, afkomstig van een kennelijk kopschuwe krant die weigerde het beestje bij de naam .