De cultuurredactie selecteert voor u de beste of opvallendste albums uit de wereld van klassieke muziek. Robert Gund en Wilhelm Grosz? Zelfs doorgewinterde klassiekfans fronsen nu de wenkbrauwen. Toch behoorde de eerste tot de intimi van Brahms en Mahler en schreef de tweede na een klassieke carrière songs die door Sinatra en de Beatles werden opgepikt.

Liedbariton Christian Immler – denk: fluwelen diepte en intellectueel raffinement – en toetser Helmut Deutsch piepten achter de coulissen van het Wenen van begin 20ste eeuw, in een poging te bewijzen dat je niet Johannes of Richard hoeft te heten om plaatwaardig te zijn. Gund zweert trouw aan niemand. Hij dartelt buiten de schaduw van zijn entourage, gooit het keurslijf van de traditie af en toch landt elke noot als een vertrouwde vriend.

Immlers kristalheldere dictie schept orde in Gunds creatieve anarchie, maar doet het ook prima in het werk van Grosz: romantiek-op-het-randje-van-sentiment. Voor liefhebbers van het Duitse Lied is deze plaat als een verborgen steegje in Wenen: een welkome afwisseling met aanschuif-attracties en toeristenvallen. (sta) Hier staat ingevoegde content uit een social media netwerk dat cookies wil schrijven of uitlezen.

U heeft hiervoor geen toestemming gegeven. ________________________________ Het was al een tijdlang reikhalzend uitkijken naar het debuutalbum van pianiste Jeneba Kanneh-Mason. De telg uit de Britse muzikantenfamilie gooit net als haar broers en zussen immers al een hele poos h.