Een kwart eeuw was Sonja Barend een zeer geliefde presentatrice van naar haar vernoemde praatprogramma’s. Ze werd uiteindelijk ‘de koningin van de talkshow’ genoemd en niet voor niets is de vakprijs voor het beste televisie-interview naar haar genoemd. Nadat ze twintig jaar geleden van de buis verdween, schreef ze haar memoires, in Je ziet mij nooit meer terug .

Die richten zich niet op haar tv-werk, maar op de gevolgen van de vroege dood van haar vader, die door de nazi’s werd vermoord. Het niet kennen van haar vader en het zwijgen van haar moeder liet haar met veel vragen achter. Die twee geheel verschillende verhalen, de twijfels in het privéleven en de glans van het openbare leven, tracht Toneelgroep Maastricht, in de regie van Servé Hermans, bij elkaar te brengen in de voorstelling Sonja .

Zonder veel succes, want de twee verhaallijnen zitten elkaar alleen maar in de weg. Delen die zich afspelen op de redactie en stukjes uit beroemde interviews wisselen af met gesprekken met de geest van de vader en haar zieke moeder, maar staan steeds op zichzelf. Het centrale idee is dat Sonja iedereen elke vraag durfde te stellen, maar dat ze de vragen over haar vader niet aan haar moeder durft te stellen.

Maar waarom dat is en hoe dat komt, blijft schimmig. De moeder kapt haar vragen af, maar Sonja dringt ook niet erg aan. Terwijl ze, in een beroemd geworden interview, Pim Fortuyn onbevreesd het vuur aan de schenen legt.

Beide kanten van haar persoonlijkheid komen er beka.