Vader Gijs (Gijs Scholten van Aschat) bezoekt zijn zoon Rein (Reinout Scholten van Aschat), die als snowboardleraar in de Zwitserse Alpen werkt. Dat ze van elkaar vervreemd zijn, toont regisseur Jan-Willem van Ewijk door een ietwat afwijkende kadrering die een beetje doet denken aan Ida (2013) van Pawel Pawlikowski. Zo zit er in één shot veel ruimte boven hun hoofd, in een ander zien we ze in de verte zitten, met kaders binnen kaders.

In een cruciaal beeld zien we een pilaar tussen hen in staan in het restaurant waar ze eten. De afstand tussen beiden is schijnbaar onoverbrugbaar. Regisseur Jan-Willem van Ewijk schetst in het licht autobiografische Alpha voornamelijk via filmische middelen de moeizame vader-zoonverhouding.

Vooral door de precieze mise-en-scène, maar ook de treffende score van Ella van der Woude, met een opvallende rol voor de alpenhoorn, is het vermelden waard. Soms is de muziek even mysterieus als de ongenaakbare bergen, dan weer licht vervreemdend, met erupties van de modulaire synthesizer. De prachtige beelden van cinematograaf Douwe Hennink evoceren op indringende wijze het onherbergzame landschap, maar ook de kilte tussen de twee mannen.

Indringende close-ups onthullen veel over hun ijzige relatie, met onuitgesproken grieven, onverwerkt verdriet en wederzijdse irritaties maar ook genegenheid en liefde – het blijft toch je familie. In het eerste deel van het in bijna vierkant beeldformaat gedraaide Alpha is de cameravoering strak, met aparte close-.