Vaccins worden al lang gezien als een van de meest opmerkelijke prestaties van de geneeskunde. Ze hebben miljoenen levens gered en de volksgezondheid veranderd. Ze hebben anderzijds ook discussies over de veiligheid, ethiek en de rol van de overheid in beslissingen over gezondheid aangewakkerd.

Met de recente benoeming van Robert F. Kennedy Jr. als minister van Volksgezondheid en Sociale Zaken, hebben deze debatten een nieuwe urgentie gekregen.

Velen bestempelen Kennedy als “antivaxer”, maar deze simplificatie slaat de plank mis. Hij maakt zich vooral zorgen over de veiligheid, verantwoording en transparantie van vaccinatieprogramma’s – zaken die we allemaal serieus moeten nemen. Als arts zie ik hierin een kans om eens goed na te denken.

Wat hebben we met vaccins bereikt? Welke risico’s zijn eraan verbonden? Hoe kunnen we de toekomst van vaccinatie benaderen op een manier die de individuele keuze respecteert en tegelijkertijd de volksgezondheid beschermt? Laten we beginnen met de geschiedenis. Het concept vaccinatie dateert al van voor de moderne geneeskunde. Een van de eerste gedocumenteerde praktijken was en voert ons terug naar de 10e eeuw in China en India.

Artsen verpulverden pokkenkorsten tot poeder en lieten patiënten deze inhaleren om hen te beschermen tegen een ernstige ziekte. Deze praktijk breidde zich uit naar Afrika en het Ottomaanse Rijk, waar het werd verfijnd. Uiteindelijk werd het overgebracht naar Europa.

Het moderne tijdperk van vaccins begon in.