‘Oefen met mij: im-pe-ri-a-list.” Anja Fricke haalde haar rechterhand achter haar rug vandaag en zwiepte hem omhoog – één, twee, drie keer. Alle drie de keren zei het klasje ongemakkelijk grijnzende pubers het haar na.

Ze leken niet goed te weten naar wie ze moesten kijken: naar Fricke, of naar de klasgenoot die ze net had geïnstrueerd om voor zijn stoel te gaan staan omdat hij het had gewaagd een Levi’s-shirt te dragen. En Levi’s, dat is een Amerikaans merk. En Amerika, dat is een.

.. „Imperialist.

Imperialist. Imperialist.” „Ik ga even je ouders bellen”, zei Fricke tegen de jongen toen de klas weer stil was.

„Dan mogen jullie aan de directeur van de school uitleggen waarom jullie niet van de fantastisch mooie DDR houden, maar van een vieze vuile kapitalist. Sitzen ”, zei ze, en de jongen zakte onmiddellijk terug op zijn stoel. Er kwam geen stemverheffing aan te pas: ijzig kalm legde ze de klas een liefde op voor haar verdwenen vaderland.

Fricke komt zelf uit de voormalige DDR. Als ervaringsdeskundige leert ze nu aan schoolklassen hoe het was om daar op te groeien. Zo’n les heet ‘uurtje dictatuurtje’ en is geen overbodige luxe.

Van de zomer kwam de directeur van het International IDEA in Nieuwsuur (NOS/NTR) immers met een verontrustende schatting van het percentage Europese jongeren dat het niet zo’n probleem zou vinden om een dictator aan de macht te hebben: een derde. Presentator en artiest Raven van Dorst begreep daar niets van – „ho.