Tegenover me in de trein naar Eindhoven zat een oudere man, handen op schoot gevouwen, een uur lang rustig voor zich uit te kijken. Geen muziek, niets om te lezen, geen telefoon, hij keek niet eens uit het raam. De normaalste zaak van de wereld en het benauwde me gewoon.

Hij deed iets wat ik vast ooit kon, maar allang niet meer. De reden dat ik al het reizen tussen Amsterdam, waar ik woon, en Eindhoven, waar mijn vriend woont, al drie jaar prima trek, is dat ik die tijd altijd draaglijk kan maken. Ik heb altijd afleiding.

Een boek, wat werk, muziek – maar vaak genoeg ook gewoon eindeloos getuur naar mijn telefoon. Ontspanning, noem ik dat, terwijl het natuurlijk geen ontspanning is. Maar het is in ieder geval beter dan het alternatief, en dat is verveling.

Generatiedingetje natuurlijk, maar ik ben ook gewoon erg verslavingsgevoelig. Ik zeg vaak tegen mijn vader dat ik blij ben dat ik nog nét een jeugd heb gehad zonder telefoons en dat ik die overwegend buiten voetballend, skeelerend, boomhutten bouwend heb doorgebracht. Maar inmiddels ben ik ver heen.

Ik word onrustig als mijn mobiel is uitgevallen en dus zelfs onrustig als ik iemand een uur lang doodnormaal voor zich uit zie staren in een trein. Iedereen die zegt dat hij zich verveelt, geloof ik niet meer. Het kán gewoon niet meer.

Er is zoveel voorhanden om jezelf mee af te leiden, we zijn het volstrekt verléérd om ons te vervelen. Want waarom zou je ook, als het niet hoeft? De laatste tijd zie ik beelden van mens.