„We hebben geld voor je geregeld, het is best wel wat”, zegt een jonge vrouw tegen een afgewezen asielzoeker. De Libiër, 34 jaar oud, krullen en een modieuze bril, zit in een vergaderruimte die uit een woontijdschrift lijkt te komen, met een betonnen gietvloer en kamerplanten in grote potten. Door de hoge ramen kijkt de afgewezen asielzoeker uit over het IJ in Amsterdam, de stad waar hij al meer dan tien jaar van adres naar adres trekt.

De Nederlandse overheid wil dat de Libiër vertrekt. Maar omdat het te gevaarlijk is, kan hij niet gedwongen worden. Nu staat de man toch op het punt terug te keren.

Hij gaat vrijwillig. Stichting Goedwerk, die met overheidssubsidie mensen laat vertrekken, heeft beloofd hem te helpen daar een nieuw leven op te bouwen. Nog één keer voor zijn voorgenomen vertrek komt hij dit voorjaar langs op het kantoor.

De begeleider van Goedwerk vertelt hem daar hoe het zal gaan: als hij naar Tripoli vertrekt, zal hij 3.000 euro meekrijgen. Goedwerk zal bovendien twee auto’s voor hem in een container naar Libië verschepen.

„Ik ga met een shipping company bellen”, zegt ze. De Libiër vertrouwt het niet. „Jij werkt voor de overheid”, zegt hij argwanend – hun stekelige conversatie is te horen op een opname van het gesprek waarover NRC beschikt.

„Nee, we zijn geen overheidsorganisatie”, zegt de terugkeerbegeleider. „Ik heb daar niks mee van doen.” De man is nog niet overtuigd.

Hij vraagt zich af hoe hij met het geld op zak Libie�.