Stel je een begraafplaats voor waar de intense rouw, het verdriet en de pijn je naar de keel grijpen. Het is koud, rouwenden schuifelen tussen de tijdloze graven met verwelkte bloemen, de bomen zijn bladloos en uiteraard regent het. Dat, maar dan op muziek gezet door een intens verdrietige metalband is wat je je moet voorstellen bij funeral doom.

Het is extreem somber, superzwaar, traag als het samensmelten van sterrenstelsels. Heel kort: blues werd hardrock, hardrock werd metal. Met hulp van punk werd metal steeds sneller en extremer, van thrash tot death metal.

Daar werden op goed moment de invloeden van vroege doom metal (Black Sabbath, maar ook Candlemass) weer in verweven tot death/doom. En lui in die af en toe nog best snelle stroming wilden het graag eens proberen op standje kruipende gletsjer, met de sfeer van een begrafenis. De uitgewerkte versie van deze hopeloze muziek komt uit Finland.

Het land met volgens sommige lijstjes de meest gelukkige bevolking op aarde, kan als geen ander somberte in muziek omzetten. Thergothon uit Kaarina wordt gezien als de eerste band die de toch al zware en trage death/doom nog langzamer en chagrijniger speelde, met zwaardere riffs en diepere gruntzang. Ze werden gevolgd door landgenoten als Unholy en Skepticism – een band die gewone instrumenten te pietepeuterig vond klinken, en een kerkorgel gebruikte (ook al kwam die uit een keyboardje).

Weinig fun in funeral doom. Er zijn bands die zich tekstueel buigen over de diepte van de ocea.