Industriecomplex Chemelot kampt met twee hele grote problemen: een trage overheid en volledige afhankelijkheid van buitenlandse bazen. De weg naar een duurzame en circulaire productie is nog heel lang en kan zelfs doodlopend blijken. Natuurlijk kan niemand zich op dit moment voorstellen dat er een einde komt aan de zware industrie op het Chemelotterrein.

Maar de wereldeconomie maakt een transitie door, waarbij nog maar weinig vanzelfsprekend is. 'Ondenkbare' veranderingen Dat de steenkoolmijnen zouden verdwijnen, dacht in 1955 ook niemand. En de textielindustrie leek ooit onlosmakelijk verbonden met de regio Twente.

Kijkend naar grote buurman Duitsland: wie durfde tien jaar geleden te denken dat de Duitse auto-industrie in 2025 moet vechten om te overleven? Dichter bij huis: VDL Nedcar draaide als een tierelier toen Volvo en later BMW er auto’s lieten maken, maar nu staat in Born het grootste leegstaande industriecomplex van Nederland. Lastige positie Koos van Haasteren, de eerste man van het piepkleine Chemelot-bureau (een handvol mensen), zit in een lastige positie. Hij luidt de noodklok over de slechter wordende concurrentiepositie van de industrie, maar hij kan zelf geen oplossingen bieden.

Van Haasteren is spreekbuis van buitenlandse bedrijven die eigenaar zijn van alle zestig grote fabrieken op Chemelot. Uit die fabrieken komen eindproducten, zoals kunstmest, en grondstoffen voor vloerbedekking, speelgoed, windmolens, kleding, smartphones en nog veel meer producten wa.