Na de geweldsexplosie tegen fans van Maccabi Tel Aviv bleef links in Nederland muisstil. Linkse partijen schieten in een kramp als de islam wordt bekritiseerd, stelt Nicky van Wanrooij. Zwijgen is ook wegkijken.

Angst, woede, ongeloof. De gebeurtenissen in Amsterdam van vorige week hebben iedereen opgeschrikt: de beelden van mensen die hun paspoort moeten laten zien en vervolgens in elkaar geslagen worden. Maar het meest verbazingwekkend: links Nederland is muisstil over deze Jodenjacht, of vooral geraakt door de provocaties van Maccabi-fans naar ‘onze mensen’, om in de termen van Kamerlid Ismail el Abassi van Denk te spreken.

Het is extreem provocatief en nul komma nul invoelend om vlaggen van een gevel te trekken en haatdragende leuzen te scanderen. Maar hoe verwerpelijk ook: je hóéft je niet te laten provoceren. Maccabi-supporters provoceerden niet enkel en alleen de Palestijnen, ze konden het ook niet opbrengen om een minuut stilte in acht te nemen voor de Spanjaarden.

‘Tussen 4 en 6 bij Centraal moeten ze metro pakken, daar gaan 300 zio’s (zionisten) zijn, wees daar strijders, kom met hele groepen.’ Dat is óók wat eraan voorafging: een breed verspreide oproep om Israëli’s aan te vallen. Ook toen zaterdag de Maccabi-aanhang allang gevlogen was, zijn ‘Joods uitziende’ mensen naar hun paspoort gevraagd, de taxi uitgezet en fysiek bedreigd.

Waarom spreken we ons niet onomwonden uit tegen de Jodenjacht door jongens op scooters? Het is misdadig, zonde.