De geur van Maeverlyn Pitanoes kokoscake hangt in de smalle steegjes van een buitenwijk van Honiara, de hoofdstad van de Salomonseilanden. Ze staat in haar keuken, een losstaand houten gebouwtje op palen pal aan het water, en legt hout op de oven die van een olievat is gemaakt. Pitanoe (53) heeft hoge jukbeenderen en een gladde huid.

In haar opgestoken haar draagt ze een tropische bloem. In contrast met haar jeugdige voorkomen strompelt ze rond in de kleine, rokerige ruimte. Het mengen van het deeg gaat moeizaam, want van haar linkerhand mist ze drie vingers.

Op haar arm heeft ze lange, gekartelde littekens. Op haar rechterbeen heeft ze een diep litteken van haar heup tot haar scheenbeen. Pitanoe raakte gewond door een bom die jarenlang onopgemerkt in de tuin van vrienden lag, en op een middag ineens explodeerde.

„Het is al bijna drie jaar geleden, maar ’s nachts lig ik nog steeds vaak wakker van de pijn.” Het zijn oorlogswonden van een conflict dat zich op de Salomonseilanden afspeelde toen Pitanoe nog niet was geboren en waar de lokale bevolking niets mee te maken had. Op de eilandengroep ten noordoosten van Australië liggen nog tienduizenden niet-ontplofte explosieven, overgebleven uit de Tweede Wereldoorlog.

Regelmatig komen ze onverwacht tot ontploffing. Tijdens de Tweede Wereldoorlog vochten de Verenigde Staten en Japan hier de bloedige Slag om Guadalcanal, vernoemd naar het grootste en dichtstbevolkte eiland. Japan had het gebied, dat toen nog een Brits protect.