Dansend komt Alaa Shehada het podium op in een vol Paradiso. De entertainende toon van de eerste paar minuten van The horse of Jenin staat in sterk contrast met het thema van de voorstelling: Shehada’s jeugd in Jenin, dat als stad in de Westelijke Jordaanoever dagelijks te lijden heeft onder de Israëlische bezetter. Na een paar voor de hand liggende grappen over Amsterdam, waar het publiek lauwtjes op reageert, begint Shehada zijn verhaal bij zijn geboorte.

De maker blijkt een geestig verteller, die slim speelt met zowel Arabische clichés (als hij als baby individueel door zijn ‘40 tantes en 66 ooms’ moet worden gekeurd) als met Palestijnse galgenhumor (als hij door wat jongens in elkaar is geslagen omdat hij met hun zus heeft geflirt, kan hij de zorgen van zijn moeder wegnemen door te zeggen dat de Israëli’s hem hebben mishandeld). Door enkele personages larger-than-life neer te zetten geeft Shehada een mooi, impressionistisch beeld van zijn jonge jaren. Van een basisschooldocent met een van de eerste mobiele telefoons, die zo groot is dat hij door de kinderen ‘ the fridge ’ wordt genoemd, tot de burgemeester die voor alle goede dingen die in Jenin gebeuren de eer probeert op te strijken.

Regelmatig onderbreekt Shehada zijn verhaal met maskerspel, waarin hij de personages in commedia dell’arte -stijl neerzet en zo nog sterker een gevoel oproept van half-vervlogen herinneringen door de ogen van een kind. Naarmate Shehada ouder wordt, groeit ook het besef v.