Teodor Currentzis hoorde ik voor het eerst in de Ruhrtriennale 2015, waar hij zijn eigen orkest MusicAeterna dirigeerde in Wagners Rheingold . Het was fenomenaal. De opwindende tempi, ongelooflijk genuanceerde dynamiek, melodische beweeglijkheid en gevoeligheid voor harmonisch relevante binnenstemmen onthulden een transcendentale greep op de stof die alleen de groten hebben.

Wat ik van een kast vol opnamen en de partituur dacht te kennen klonk volkomen nieuw. Dat was hem dus, de excentriek gekapte Griek die in het St. Petersburg van de jaren negentig een van de laatste leerlingen van dirigeerpedagoog Ilja Moesin was geweest.

Die in of all places Siberië zijn eigen koor en orkest had opgericht dat in Perm tot bloei was gekomen met een repertoire van Rameau tot hedendaags. Die met het elan van een sekteleider spelers en zangers dag en nacht liet repeteren om uit zijn team te persen wat hij wilde. MusicAeterna speelde een week lang één akkoord om de kern van de samenklank te vinden en die te leren plaatsen in de ruimte.

Men las gezamenlijk gedichten, speelde staand, alles kon anders. Het in 2019 naar St. Petersburg verkaste MusicAeterna is het best denkbare bewijs dat je als jonge dirigent beter meteen je eigen bandje opricht.

Daar hoefde Currentzis zijn gezag niet af te dwingen op het defensieve zelfbewustzijn van een toporkest. De musici konden technisch en muzikaal spelenderwijs met hem meegroeien. Zijn opbouwwerk gaf hem een ongeëvenaard mandaat.

Het merendeel van zi.