De Vlaamse debutant Leonardo van Dijl durft: de hele film is in de titel samengevat. Julie Zwijgt , en zwijgen doet ze, bijna anderhalf uur lang. Over waar het om gaat althans.

Julie is het grote talent van de tennisclub, haar trainer Jeremy wordt geschorst als zijn voormalige pupil Aline zelfmoord pleegt vlak nadat zij met tennis stopte. Wat was daar gaande? Er wordt een vertrouwenspersoon aangesteld, maar Julie zwijgt. Iedereen denkt dat zij meer weet.

Een brisant en actueel onderwerp: de relatie tussen trainers en jonge topsporters ligt al een tijdje onder een vergrootglas. Hiërarchie, nabijheid, prestatiedruk en lijfelijkheid kunnen tot een giftige cocktail van machtsmisbruik of zelfs seksueel misbruik leiden: denk aan de schandalen rond de Amerikaanse en Nederlandse turnploegen. Maar Julie Zwijgt is er niet op uit zo’n toxische relatie te ontwarren; trainer Jeremy blijft buiten beeld, de camera staat alleen op Julie.

Wat zij weet, is al snel duidelijk. Trainer Jeremy prent Julie in een gesprek in zijn opvolger te negeren: met zo’n sukkel haal je nooit de top. Volgens Jeremy stopte Aline met tennis omdat ze talentloos was, heel anders dan Julie.

Een rijkeluiskind, en je weet het toch? Toen jij het zei, stopte ik meteen. Die laatste zin – plus een knuffel die Julie ontwijkt – vertelt het verhaal; vraag is of Julie ook uit de school klapt. Julie Zwijgt is uit de ingetogen Belgische arthouse-school: de film beperkt zich tot steelse hints, zet emotie geen kracht bij.