In een tijd van opgeblazen ego’s, dreigende taal en obscene gebaren, is het als columnist wikken en wegen. Een stuk wijden aan Trumps speech? Of de aandacht verleggen naar een kleine Europese film over communiceren? Allebei. Eerst Trump.

Die praat voornamelijk in directe, directieve en performatieve zinnen: begrijpelijk, bevelend, voltrekkend. Ooit leerde ik van Speech Act Theory van John Searle: performatieve taaluitingen zijn handelingen die een verandering in de werkelijkheid ter plekke bekrachtigen. Het bekendste voorbeeld is de huwelijksvoltrekking (‘Hierbij verklaar ik u tot.

..’).

Trump serveert ze aan de lopende band : „As of today, it will henceforth be the official policy of the United States government that there are only two genders: male and female.” Taalwetenschapper George Lakoff heeft in zijn boek Moral Politics. How Liberals and Conservatives Think (2016) fraai uiteengezet hoe twee metaforen de regerings-/gezinsvorm in de Verenigde Staten vormen en sturen: ‘The Strict Father’ (Republikeinen, witte evangelisten, Trump) en de ‘Nurturant Parent’ (Democraten, Obama).

De ‘strikte vader-logica’ kent een dominante leider (m). Wie niet gehoorzaamt, wordt gestraft. De natie is als één familie met een almachtige vaderfiguur.

Trump: „We are one people, one family, and one glorious nation under God. So, to every parent who dreams for their child and every child who dreams for their future, I am with you, I will fight for you, and I will win for.