De eerste Tails of Iron staat vrij hoog in mijn lijst favoriete Soulslikes. De setting was briljant, de tekenstijl prachtig en de brute actie was simpel, maar strak en bevredigend. Bovenal was het een verademing doordat het eindelijk iets anders deed.

Elke 2D Soulslike hiervoor deed hetzelfde, maar hier zette Tails of Iron een filmisch, gewichtig verhaal neer over de val en wederopbouw van een rattenrijk. Tails of Iron 2 hoopt hetzelfde trucje opnieuw te doen. Daarin innoveert de sequel helaas wel erg weinig, waardoor de nieuwigheid er snel af is.

De grootste, en vrijwel enige, wijziging die Whiskers of Winter doet, is de introductie van een ander hoofdpersonage in een andere omgeving. Je speelt hier niet langer koning Redgi van het zuidelijke rattenrijk, maar Arlo. Arlo is een bastaardzoon van de koning, achtergelaten in het koude noorden waar hij van achter een grote muur de wereld moet beschermen tegen de duistere vleermuizen.

Helaas slagen de vleermuizen er in om je adoptievader te vermoorden en je fort over te nemen. Het is aan jou om het Noorden in ere te herstellen en de vleermuizenplaag in de kiem te smoren. Klinkt bovenstaande bekend? Dat is wellicht omdat het letterlijk de plot van deel één is, maar dan met vleermuizen in plaats van kikkers, en er een nog sterker Game of Thrones-sausje overheen is gegoten.

Dat is meteen de grootste tekortkoming van deze sequel. Waar de eerste game een emotioneel, persoonlijk verhaal neerzette, heeft dat van Whiskers of Winter we.