Is een boerenbedrijf verantwoordelijk te houden voor een theelepel extra stikstofneerslag op een hectare natuurgebied kilometers verderop? Nee, zegt de Noord-Hollandse gedeputeerde Jelle Beemsterboer (BBB) namens het Interprovinciaal Overleg (IPO): „Het lijkt alsof we heel precies weten waar de stikstof afkomstig van is, en precies waar deze neerslaat in de natuur. Zelfs als het om heel kleine hoeveelheden gaat. Maar de huidige ondergrens – 0,005 mol per hectare, per jaar – is niet wetenschappelijk onderbouwd.

” Beemsterboer probeert, samen met het ministerie van Landbouw, de Tweede Kamer en de andere provincies een weg uit de stikstofcrisis te vinden. Eén stap is het ophogen van de rekengrens, de waarde waaronder stikstofneerslag niet langer wordt geacht de natuur te schaden. De gevolgen zijn mogelijk groot: een hogere drempelwaarde schept meer stikstofruimte, waardoor vergunningen makkelijker afgegeven kunnen worden.

Bijkomend voordeel is de legalisatie van alle PAS-melders (Programma Aanpak Stikstof), want hun stikstofneerslag is per definitie lager dan de voorgestelde ondergrens. Maar waar ligt die wetenschappelijk onderbouwde ondergrens dan precies? Daar kwam woensdag nog geen antwoord op. Onderzoekers van TNO en de Universiteit van Amsterdam kwamen na maanden onderzoek niet tot een hard getal.

Dat is een tegenvaller voor het nieuwe kabinet. Het woensdag gepresenteerde onderzoek in opdracht van het IPO had de opmaat moeten vormen naar een „een juridisch houdba.