Het is december dus het rijm is weer in het land. Schenken denken, aan staan, neer weer; met de Sint komen naast de zak en het paard de woordparen mee, getrouwd sinds sint-juttemis, om te schitteren in gedichten waar velen voor zwichten, zelfs de achternichten. Waar komt dat rijmen eigenlijk vandaan? Waarom rijmen wij? Waarom is rijmen zo onweerstaanbaar dat je poëzie zou kunnen definiëren als een tekst die rijmt, of dat expres niet doet? En sinds wanneer is dat dan zo? Wanneer was sint-juttemis? Het idée reçue is dat rijmen onthouden gemakkelijker maakt.

An apple a day keeps the doctor away . Cognitief gemak. Reclames maken er dankbaar gebruik van.

De beste bomen uit het bos/ vind je als hout bij Jongevos! En volgens recent onderzoek wordt iets dat rijmt ook nog beter geloofd. Het cognitieve gemak betekent vast dat rijm al heel oud is; mensen konden eerder rijmen dan schrijven. Het past bij een orale cultuur.

Dit idee is zo sterk dat je het kunt behouden, ook al weet je dat de bekendste gedichten die voortkomen uit een orale cultuur, de Ilias en de Odyssee , niet rijmen. Homerus heeft nooit geschenkdenkt. Hij handelde in lange en korte lettergrepen om een bepaald ritme in zijn tekst te krijgen.

Het vermaledijde metrum, om maar eens te beginrijmen. Dat betekent niet dat de oude Grieken onbekend waren met het fenomeen eindrijm. Ze verzonnen de nimf Echo, hun burgemeester van Wezel, en in Aristophanes’ Wespen en Kikkers schijnt wel een paar keer gerijmd te worden.

Mis.