V an Hannibal Lecter tot Jack the Ripper, en van Bob uit Twin Peaks tot bloedsporenanalist Dexter, die deze week terugkeert voor een derde serie: seriemoordenaars zijn geliefde monsters. Geen mens staat verder af van de doorsnee seriekijker die braaf op de bank zit en geen vlieg kwaad doet, zou je denken. Waarom zijn ze dan toch populair? Juist omdat het monsters zijn, is het eenvoudige antwoord.

Scary fun ! Kijkers willen zich opwinden en dat lukt beter met een schurk dan met een held. De seriemoordenaar is daarbij een exotische extra large schurk. In een gewone misdaadserie moet de detective één moord oplossen.

Daar is verder geen haast bij want die is toch al gepleegd. Maar de seriemoordenaar gaat door, dus de detective moet harder rennen om nieuwe slachtoffers te voorkomen. Verder doodt de seriemoordenaar willekeurige passanten, dus ook jij kan het slachtoffer worden.

Een stuk enger en spannender dus. Meer nog dan de enkelvoudige moordenaar heeft de seriemoordenaar kleurrijke en buitengewone eigenschappen. Lange tijd blijven ze de detective te slim af, of ze spelen een spelletje met haar door bijvoorbeeld aanwijzingen achter te laten op de plaats delict.

Dat kleurrijke kan hem ook zitten in de creativiteit waarmee ze moorden en verminken. Zo maakt Hannibal in The Silence of the Lambs van een moordpartij een dramatisch uitgelichte kruisigingsscène , en laat John Doe in Se7en (1995) zijn slachtoffers de zeven doodzonden uitbeelden. Van verhalen over helden die goede d.