Vandaag zal ik zo’n vijf uur op de trein zitten. Vier volgens de app, maar we staan al even stil. Mijn neefje is bij ons blijven logeren en omdat we geen auto hebben, heb ik hem met de trein terug naar Blankenberge gebracht, naar die stad aan zee waar ik zelf opgroeide.

De weg terug is ideaal om te lezen, terwijl het landschap van mijn jeugd – ik nam elke dag de trein naar school in Brugge – voorbij glijdt. Ik begin zelfs te vermoeden dat dit dezelfde trein is als twintig jaar geleden. De man schuin tegenover mij zit hier allicht ook al van toen, zijn hoofd tegen het raam, zijn mond half open, zijn ene hand in zijn schoot, zijn andere om een sporttas geklemd.

Ik bedenk me dat ik ook nog moet inpakken, straks, wanneer ik terug in Antwerpen ben. Als we daar ooit geraken. We staan al twintig minuten stil, zonder enige reden.

Gelukkig heb ik een boek bij. Ik lees Prophet Song van Paul Lynch, even magnetisch als donker. „The end of the world is always a local event”, schrijft hij.

Ik kijk door het raam en zie twee kinderen naar onze trein zwaaien. Voor het derde jaar op rij begint Theater aan Zee met het uitpakken van te veel kleren. Mijn man en ik leggen onze voorraad voor tien dagen in een kast (al kan hij, met alles wat hij meezeult, drie weken blijven of drie keer per dag iets anders aantrekken).

Daarnet zijn we naar de supermarkt geweest, dus de koelkast is gevuld, de bedden opgemaakt, de toiletzak staat in de badkamer. Ik heb hier erg naar uitgekeken. Straks arrive.